عنوان کنسرو-وار که ترکیبی از نمایش آثار حجمی هنرمند به همراه اجرای یک قطعه موسیقی در قالب پرفورمنس است، از کلمه کنسرواتوار برگرفته شده. کانسپت اصلی این نمایشگاه را شاید بتوان وضعیت انسان خاورمیانه‌ای دانست. کنسرو-وار اشاره به وضعیت فردی دارد که گویی در اتاقی محصور به انتظار گشودن در است تا امکان‌های تازه‌ای پیش رویش قرار گیرد. نقطه شروع او با نقطه شروع دیگران یکسان نیست. او به یکباره با گشوده شدن در، راهی کشف استعدادهای خود نمی‌شود؛ بلکه او باید تمام تلاش خود را برای گشودن در صرف کند تا شاید تازه به نقطه صفری که بسیاری از آن آغاز کرده‌اند، برسد.
نمایشگاه با اجرای یک پرفورمنس آغاز می‌شود. مخاطبان در لحظه حضور در نمایشگاه با صحنه‌ای تکان‌دهنده مواجه می‌شوند. سه گونی در گوشه‌ای از گالری که از درون آنها صدای نواختن موسیقی کلاسیک به گوش می‌رسد. این وضعیت به مدت ۵ دقیقه ادامه دارد. در پایان قطعه نوازنده‌ها از درون گونی‌ها بیرون می‌آیند و مخاطب متوجه می‌شود نه تنها آنها نوازنده نیستند، بلکه اصلا سازی هم در کار نیست. افراد پنهان شده در درون گونی‌ها مهاجرین افغانستانی هستند با دسته بیل‌هایی در دست. مهاجرانی که در فرار از وضعیت جنگی موجود در افغانستان به امید زندگی بهتر به ایران پناه می‌آورند و در بهترین حالت مشغول کارهای ساختمانی می‌شوند.
قرار گرفتن این هنرمندان بالقوه‌ای که بر اساس شرایط موجود نتوانسته‌اند بالفعل شوند در درون گونی استعاره‌ای از وضعیت کنسرو-وار آنهاست. وضعیتی که نه تنها چگونگی عبور و مرور آنها از مرزها را نشان می‌دهد که نشان دهنده کلیت زندگی آنان هم هست. زندگی محدودی در یک قوطی کنسرو بدون آنکه امکانی برای رشد و بالندگی وجود داشته باشد. چه بسا که اگر این افراد هم سهمی از ثروت زمینی که بر روی آن زندگی می‌کردند داشتند، هر کدام می‌توانستند به نوازنده‌ای واقعی بدل شوند.